Ο συγγραφέας Τέος Ρόμβος απευθέρωσε το σύνολο του έργου του και το διαθέτει δωρεάν στο internet

Ο συγγραφέας, μεταφραστής, ακτιβιστής, εκδότης και ακτιβιστής Τέος Ρόμβος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945.  Μπαρκάρισε στα καράβια το 1961, έζησε κατά διαστήματα στη Λατινική Αμερική, στην Ιαπωνία, στις Ηνωμένες Πολιτείες κι αλλού. Μονιμότερη διαμονή στη Γαλλία (1966-1969), στη Γερμανία (1969-1974 και 1987-1991), στην Αθήνα (1974-1981), στο Κρανίδι Πελοποννήσου (1981-1984), στην Αφρική (1984-1985) και σε όλα τα μεσοδιαστήματα στην Αθήνα. Από το 1993 ζει στην Απάνω Χώρα της Σύρου. Στα χρόνια της Γαλλίας συμμετείχε σε πειραματικές ταινίες, μετά την μεταπολίτευση δημιούργησε το βιβλιοπωλείο Οκτάπους και το περιοδικό Τρύπα.  Εξέδωσε τα βιβλία Τηλεφυματίωση (1976), Τρία Φεγγάρια στην Πλατεία (1985), Πλάνος δρόμος (1987), Ασσασίνοι του Βορρά, Δρασουλίτες του Νότου(1991), Κείμενο Πάθος (1995), Ίχνη (2002), Άνθη της πέτρας (2003), Κρυφά ταξίδια (2005),Πλωτίνος Ροδοκανάκης, ένας Έλληνας αναρχικός (2006).  Συμμετέχει ενεργά στο Δίκτυο Αιγαίου και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Εύπλοια . 

Έτσι όπως τον διαβάζω εγώ εδώ και τρεις δεκαετίες, ο Ρόμβος είναι ένας συγγραφέας του δρόμου – ίσως ο σημαντικότερος ελληνόγλωσσος συγγραφέας αυτού του είδους της αφήγησης, στο οποίο κατέληξε μέσα από μια βιωματική διαδρομή και όχι από μιμητική επιλογή (απόδειξη: δεν θέλησε να το προβάλει ως life style –όπως έκαναν στη συνέχεια πολλοί άλλοι– με αποτέλεσμα, παρά το γεγονός πως ορισμένα από τα βιβλία του θεωρούνται θρυλικά, ο ίδιος να αγνοηθεί πλήρως από την επίσημη κριτική). Αληθινά αναρχικός, εξαρχής όρισε τον αναρχισμό του ως διαδρομή του ανθρωπισμού και όχι ως φραγγέλιο επιβολής – και υπό την έννοια αυτή είναι ο μοναδικός συνειδητά αναρχικός-ουμανιστής συγγραφέας που γνωρίζω προσωπικά. Έγραψε με εικονοκλαστική τραχύτητα και συνάμα με άφατη τρυφερότητα για την υπαρξιακή νοσταλγία του ταξιδιού, για τους λογής χαμένους της ιστορίας, για τη μοναξιά, για την ήττα, για τον έρωτα, για τη φιλία, για την γκάβλα – δίνοντάς μας εκπληκτικές ερωτογραφικές σελίδες (τις οποίες ύμνησε έγκαιρα ο Ηλίας Πετρόπουλος).

Πλέον όλο αυτό το έργο (βιβλία μυθοπλασίας, δοκίμια, άρθρα, ποιήματα, μεταφράσεις, συνεντεύξεις) υπάρχει απολύτως ελεύθερα στο Διαδίκτυο (προφανώς χάρη και στη συμβολή της επί τέσσερις δεκαετίες συντρόφου του και κυριολεκτικά άλλου του μισού, φιλολόγου Χαράς Πελεκάνου…). Αξίζει κανείς πέρα από τα πολυσυζητημένα αυτοβιογραφικά-μυθοπλαστικά βιβλία του (π.χ. τον Πλάνο δρόμο ή τα Τρία φεγγάρια στην πλατεία) να εντρυφήσει και στις παράλληλες δράσεις του, το εν ενεργεία Δίκτυο Αιγαίου, το παλιό περιοδικό Τρύπα και το βιβλιοπωλείο Οκτάπους, το χαρακτηριστικό  αυτοβιογραφικό του σημείωμα , τις ερασιτεχνικές ταινίες διαφόρων χρόνων και τα τωρινά βίντεο του Διαδικτύου (ανάμεσά τους κι ένα όπου ο Λεωνίδας Χρηστάκης διαβάζει σπαρακτικά ένα ποίημα του Τεό).

Γνώρισα τηλεφωνικά τον Τέο Ρόμβο πριν από μερικούς μήνες όταν ετοιμάζαμε την έκδοση Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική των εκδόσεων διάπυροΝ. Στα αλλεπάλληλα μακριά τηλεφωνήματά μας διαπίστωσα πως ήταν αυτά ακριβώς που έγραφε στα βιβλία του επί τόσα χρόνια: ανυποχώρητα αιρετικός, οριακά ασυμβίβαστος και ταυτόχρονα εκπληκτικά ευγενής, βαθύτατα ερωτικός και ευαίσθητος σαν ένα πληγωμένο πουλί. Πολύ γρήγορα διαπίστωσα πως είχαμε απόλυτη συμφωνία και στο ζήτημα του copy left – το να κυκλοφορούμε, δηλαδή, το σύνολο των γραπτών μας ελεύθερο για τον καθένα δίχως την ανοικονόμητη μπούρδα των «πνευματικών δικαιωμάτων» (με την σημερινή απελευθέρωση του έργου του είμαστε ήδη δύο συγγραφείς που το κάνουμε αυτό για το σύνολο των γραπτών μας – και από όσο γνωρίζω θα ακολουθήσουν κάμποσοι ακόμη).

Στο πρόσωπο και το έργο του Ρόμβου μπορεί να βρει κανείς (εφόσον το γυρέψει) ένα σπάνιο δώρο: τον βιωμένο, πολυεπίπεδο (ερωτικό, πολιτικό, συντροφικό, υπαρξιακό) σπαραγμό για την ανθρώπινη αυτονομία.